Η κοινωνία των εκπτώσεων

Πριν 10 ημέρες ζούσαμε στους καιρούς της εικόνας και χρειάστηκε μία σφαίρα για να μας περάσει στους καιρούς της εικονικής πραγματικότητας και δράσης. Μία σφαίρα εναντίον ενός αθώου θύματος η οποία ξεκίνησε από τα όπλα όλων μας. Ναι όλοι έχουμε αίμα πάνω μας ή σχεδόν όλοι για να μην αδικήσουμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες που υπάρχουν σε κάποια απομονωμένα χωριά της ελληνικής υπαίθρου.

Μία σφαίρα ήταν αρκετή ώστε να στείλει μία κοινωνία στη «δημοκρατία» των κουκουλοφόρων. Αλλά τι να σου κάνει και αυτή, προϊόν εκπτώσεων είναι. Η νέα γενιά, ελλειμματική, χωρίς ιδεολογία και ηθικό έρεισμα κλήθηκε να βγει έξω και να φωνάξει για το αυτονόητο. Και εκεί φάνηκαν οι εκπτώσεις που όλοι βλέπαμε αλλά ποτέ δεν παραδεχόμασταν. Ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Ζήσαμε την έκπτωση της πολιτικής σε όλο της το μεγαλείο: κανένας θεσμικός φορέας δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί με άλλους αντίστοιχους, ώστε να πνίξουν την Αθήνα και όλες τις ελληνικές πόλεις με οργανωμένα μπλοκ διαδηλωτών. Το ρόλο των ανάλαβαν οι κουκουλοφόροι. Είναι πιο φθηνοί από πολιτικής απόψεως. Κατάληξη: έκπτωση και στην ιστορία. Οι μέρες αυτές δε θα μείνουν ως οι μέρες που ο ελληνικός λαός ζήτησε καλύτερη και πιο πολιτισμένη αστυνομία, αλλά ως οι μέρες που έσπασαν τα μαγαζιά των «νοικοκυραίων».

Ζήσαμε την έκπτωση της αστυνομίας. Λόγω ενός μεμονωμένου[sic] γεγονότος, η φυσική και πολιτική ηγεσία έκαναν εκπτώσεις στην δράση της. «Αμυντική» στάση διατάχθηκε, και εφαρμόστηκε το δόγμα: «δρω μόνο αν τις τρώω, για να αμυνθώ». Βέβαια με χρεωμένες τόσες ατιμώρητες πράξεις στο παρελθόν της και την οργή προ των πυλών ποιος θα τόλμαγε να περιφρουρήσει κινητοποιήσεις; Σε ένα μέρος της δράσης της δεν έγιναν εκπτώσεις όμως: οι φρουρές των (ημι)επωνύμων επιχειρηματιών, δημοσιογράφων, πολιτικών, τραγουδιστών ΔΕΝ μειώθηκαν εκείνες τις μέρες. Σε αυτό δεν κάνουμε εκπτώσεις

Ζήσαμε την έκπτωση της δικαιοσύνης: οι δικαστές/εισαγγελείς, από την προστασία των μαγικών όπλων που παρέχουν στην αστυνομία (σημαδεύεις ψηλά πετυχαίνεις μπροστά σου, μάλλον είναι καινούρια τεχνολογική εξέλιξη), φτάσανε στην απάθεια και την ετεροκατεύθυνση.
Κανένας εισαγγελέας δεν διέταξε κανέναν αστυνομικό να καταστείλει τις ταραχές εν τη γενέσει τους, όπως και κανένας δικαστής δεν πρόκειται να τολμήσει να σκεφτεί την πιθανότητα αθώωσης του αστυνομικού αν όντως καταφέρει να αποδειχθεί αθώος (δε θα το καταφέρει, αλλά ως περίπτωση, πάντα θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε μια δημοκρατία)

Ζήσαμε και ζούμε τις εκπτώσεις της παιδείας. Σήμερα λίγα σχολεία και ακόμα λιγότερα πανεπιστήμια είναι ανοικτά. Και από μία άποψη καλά κάνουν και δεν είναι. Όμως, o γράφων θα ήθελε τα σχολεία να ήταν ανοικτά, τα πανεπιστήμια ελεύθερα καταλήψεων, αλλά άδεια. (Γιατί κλειστό σχολείο και κλειστό πανεπιστήμιο είναι προσέγγιση αντιδημιουργική και αντιεκπαιδευτική και ανελεύθερη). Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα μαζί να τα αδειάσει, συντεταγμένα και ακομμάτιστα, να διαμαρτυρηθεί και να διαδηλώσει. Να διαδηλώσει και για τα δύο θύματά της: και για τον αστυνομικό/ειδικό φρουρό, ο οποίος είναι προϊόν της αλλά και για τον μικρό Αλέξανδρο, και να το κάνει χωρίς βία, γιατί οι καταλήψεις που ζούμε είναι βία και βία είναι η έκπτωση της παιδείας και της δημοκρατίας.

“ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ, ΕΣ ΕΣ, ΕΣ ΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ”, για τους πολιτικούς ο γράφων δεν έχει καταφέρει ακόμα να εντοπίσει ένα κυρίαρχο σύνθημα σε διαδηλώσεις. Δεν τον αφορά κιόλας, μιας και η συγκεκριμένη κάστα δεν αξίζει συνολικά κάποιο σύνθημα. Ίσως το σύνθημα το οποίο πρέπει να αναφέρεται για τους πολιτικούς να είναι το εξής: «Στα δύο το ένα δώρο». Παίρνεις δύο σκάνδαλα, έχεις δώρο μία αναταραχή για αποπροσανατολισμό. Και η πρωτοτυπία: παίρνεις μία εξεταστική επιτροπή και ως δώρο σου δίνουν 5 πορίσματα………Μεγάλη ευκαιρία έτσι δεν είναι;

Αντικειμενικές πολιτικές ευθύνες…..σημεία των καιρών μας.